Oddimar to krasnoludzkie królestwo rozciągajace się u podnóża Podniebnych Gór, bogatych w złoża mithrilu i złota. Życie na dworze zamku miodem i mlekiem płynie, a raczej piwem i zabawą.
Wszystko zmieniło się jakiś czas temu...
- Zaczęło się dokładnie dwa tygodnie temu - rzekł niepewnie krępy i niewysoki krasnolud. - Wtedy to zniknął pierwszy z trzech zaginionych górników. Ślady wskazywały na to, że Ogleen po prostu spadł. Wiadro z mithrilem zostało na skarpie, a lina wyglądała na zerwaną. Dawno nie zdarzył się tam taki wypadek... - brodacz zmrużył oczy, marszcząc krzaczaste brwi i popił nieco grzanego piwa. - Był niedoświadczony i młody... Ale wszystko zmieniło się, kiedy zniknęli dwaj następni. Niemożliwe, by coś takiego było przypadkiem, zwykłym nieszczęśliwym zdarzeniem... I to w takiej częstotliwości.
- Czego ode mnie oczekujesz? - odezwał się wysoki, zakapturzony elf.
- Po pierwsze dyskrecji. Jesteś elfem, ja władcą krasnoludów. To się kupy nie trzyma, ale słyszałem o tobie wiele dobrego... Cenisz się drogo, ale jestem gotów zapłacić każde pieniądze, spełnić każdą twą zachciankę, byś dowiedział się, co dzieje się z moimi górnikami!
- Spokojnie, daj mi tylko czas, bym mógł zebrać odpowiednich ludzi. Kilka dni do tygodnia. Wtedy...
- Do tygodnia? A jeśli jeszcze ktoś zniknie? - przerwał elfowi krasnolud.
- Bez obaw - zaapelował najemnik. - Gdy zbiorę drużynę, będę miał do ciebie jeszcze kilka istotnych pytań... A, i jeszcze jedno.
- Tak?
- Czy twoi poddani wiedzą o tych zaginięciach?
- No ba! Nie ukrywam niczego przed poddanymi. Zresztą, trudno zataić przed żoną brak męża, a przed matką znikniecie syna, prawda?
- Mhm. W takim razie zobaczymy się za jakiś czas, kiedy znajdę odpowiednich ludzi. Żegnam - elf dopił wino i opuścił progi podmiejskiej karczmy. Zaraz po nim wyszedł również krasnolud.

***

Elf wyjrzał zza kontuaru swej spylunki i rozejrzał się badawczo po głównej sali. Nie była ani obleśnie zniszczona, ani nie śmierdziało weń odorem przedmieść, a klientela była wręcz zbyt kulturalna, jak na rejon, w którym znajdowała się tawerna. Ponadto miejsce cieszyło się dobrą renomą, aż dziw, że nawet krasnoludy lubią napić się kulturalnie... I to w karczmie elfa i w towarzystwie elfów!
Calso uśmiechnął się, szczerząc zęby, widząc otwierające się co i rusz drzwi wejściowe. Obroty były niemałe, mimo to wciąż szukał innych prac, choć sam już nie wiedział, w co ma włożyć ręce.
- Szefuniu, przyszło jakiś trzech typów do ciebie! - krzyknął z zaplecza pomocnik karczmarza.
- Każ im wejść na piętro, zaraz do nich pójdę...

Elf przyjął jeszcze kilka zamówień i pomaszerował niepewnie na górę. Zazwyczaj był silny i pewny siebie, ale tym razem zupełnie nie wiedział, co z tego będzie. Zebrał w zasadzie przypadkowych ochotników, którym spodobało się ogłoszenie wywieszone tu i tam.
Serce waliło mu jak młotem, a nogi zrobiły się jak z waty. Westchnął i wszedł do pokoju, do którego wcześniej ich zaprosił.
Calso zmrużył oczy i jęknął cicho, miał już robić krok w tył, ale napomniał sam siebie i zamknął za sobą drzwi.
Przy stole siedziało trzech najemników - ork i dwoje ludzi, rosłych mężczyzn.
- Witam... - zaczął elf, po czym dosiadł się do nich. - Sprawa jest następująca... - wyjaśnił im zaistniałą sytuację. - Piszecie się na to?
- Pewnie! - chórem zakrzyknęli najemnicy. Spośród ich głosów, najbardziej wyróżniał się ten, który należał do orka, no przecież!

***

Zaczynamy zabawę, nie ma wyznacznika turowego, kto kiedy ma się wypowiadać. Jeśli ktoś nie będzie pisał jakiś czas, po prostu staramy się go pomijać, ja będę najwyżej narrować jakieś jego animacje.